Dariusz Piwowarczyk

Dariusz Piwowarczyk

This picture sourced from Józef Janoszek - http://www.nsik.com.pl/index.php?t=of&_id=218.

• Individual Picture Notes

• General Notes
  • http://www.nsik.com.pl/index.php?t=of&_id=218
    nr 23/246 - 1 Grudnia 2008
    Autor - Józef Janoszek
    Dariusz Piwowarczyk, lekarz i społecznik
    Znany w społeczności żywieckiej lekarz-internista Dariusz Piwowarczyk był osobą, której losy splatały się wyraziście z dramatycznymi dziejami całego narodu polskiego. Jego niespodziewane odejście w dniu 3 września 2008 r. to dobra okazja, aby o nich opowiedzieć. Szczegóły jego nieprzeciętnego życiorysu znało niewiele osób, przez wieie lat lepiej było o nich publicznie milczeć, choć w ścisłym gronie zdarzało się, że doktor o nich z pasją mówił.
    Dariusz Piwowarczyk urodził się 15 listopada 1931 roku w Porębie Górnej k. Wolbromia, gdzie jego rodzice pracowali w szkole powszechnej. Ojciec Jakub Piwowarczyk był budowniczym i pierwszym kierownikiem tej szkoły, zaś matka, Stanisława z domu Wreżel, była tam nauczycielką.
    W tamtych czasach radość z odzyskanej w 1918 roku wolności narodowej po latach zaborów była głównym motywem działań wychowawczych
    w szkolnictwie - był to powód do dumy i silne źródło motywacji w pracy edukacyjnej dla całego ówczesnego pokolenia młodych nauczycieli, którzy doskonale rozumieli wagę swojego powołania dla zapewnienia trwałej niepodległości państwa polskiego. W takiej patriotycznej atmosferze wychowywał się młody Dariusz. Ojciec jego, człowiek czynu, nie tylko uczył
    i wychowywał, ale też organizował pomoc dla ubogich w dożywianiu. Był też, w 1936 roku, współorganizatorem Ochotniczej Stróży Pożarnej
    w Porębie Górnej. Był człowiekiem powszechnie szanowanym, lokalnym autorytetem.
    Ale warunki życia nie były łatwe. W pierwszej połowie lat 30-tych trwał wielki kryzys gospodarczy i nawet stała praca nie zapewniała dostatku rodzinie. Matka Dariusza w 1934 roku zachorowała na gruźlicę. Przez kilka lat leczyła się, ale ostatecznie przedwcześnie zmarła w 1942 roku, osierociwszy nie tylko 11-letniego Darka, ale również drugiego synka, 2-letniego Marka. Trwała już kolejna wojna i Polska była okupowana przez Niemcy.
    Z chwilą wybuchu wojny, 1 września 1939 roku, ojciec Piwowarczyk zgłosił się do swojego macierzystego 4. pułku piechoty w Kielcach.
    Z wojskiem w odwrocie dotarł pod Lwów, po czym szczęśliwie wymknął się z rąk sowieckich i wrócił do domu. Podczas okupacji dalej prowadził szkołę, choć niemiecki okupant zabronił mu uczyć historii i języka polskiego. Był to znów czas biedy. Przez kilka zimowych miesięcy w roku szkołę zamykano z braku opału.
    Od śmierci matki Dariuszem i jego bratem zajmowała się siostra zmarłej, pani Józefa Łuszczkiewicz, która przeniosła się wtedy z Żywca do Poręby. Ojciec w tym czasie zaangażował się w działalność podziemną jako dowódca miejscowego oddziału Armii Krajowej pod pseudonimem "Mściwosz". Redagował też biuletyn informacyjny, czerpiąc wiadomości z nasłuchu radia BBC. Aparat radiowy miał ukryty w leśnej ziemiance. Dariusz nie wszystko rozumiał, ale rósł w atmosferze patriotyzmu, pracowitości i uczciwości. Ojciec był dla niego niezwykle ważną postacią.
    29 czerwca 1944 r. zdarzyła się wstrząsająca tragedia, która zaciążyła nad życiem Dariusza. Około godziny 8-mej wieczorem do miasteczka wszedł oddział Armii Ludowej dowodzony przez Jana Trzaskę, pseudonim "Gutek". Ojciec Dariusza został wtedy wyprowadzony przed budynek szkoły
    i na oczach synów zamordowany strzałem w tył głowy. Można sobie tylko wyobrazić, co oni wtedy przeżyli. Zbrodnia ta była wtedy niezrozumiała. Dziś wiadomo, że był to tragiczny epizod walki o władzę w nowej Polsce, "wyzwalanej" właśnie od wschodu przez wojska sowieckiego dyktatora Józefa Stalina, a ten chciał mieć Polskę poddaną sobie. Jakub Piwowarczyk, miejscowy autorytet społeczny, został przez zwolenników Stalina uznany za niebezpiecznego przeciwnika i brutalnie zlikwidowany.
    Chłopcy pod opieką ciotki cichaczem opuścili wtedy Porębę, i przez podkrakowski Niedźwiedź przyjechali do Żywca. Tutaj zostali. Po wojnie Dariusz ukończył żywieckie gimnazjum i zdał maturę w 1949 roku. Ciotka z trudem utrzymywała rodzinę z szycia. Brakowało niemal na wszystko.
    W tych trudnych chwilach wielkim oparciem okazał się stryj Dariusza, ksiądz Wojciech Piwowarczyk, który w rodzinie był kimś w rodzaju "patriarchy". W jakimś sensie zastąpił chłopakom nieżyjącego ojca. Uczestniczył w uroczystościach rodzinnych, zachęcał ich do kształcenia się. Sam poświęcał się kapłaństwu i pracy z ludźmi niepełnosprawnymi, dla których wybudował dom opieki w Piekoszowie.
    Dariusz zaś podjął studia medyczne w Krakowie, które ukończył w 1955 roku. Jako młody lekarz podjął pracę w Odlewni Żeliwa w Węgierskiej Górce. Pracował też w Pogotowiu Ratunkowym. Potem jeszcze w kolejnych przychodniach zakładowych: "Papiernia", "Futrzarnia", PONAR. Przy tym kontynuował studia. W 1966 r. uzyskał I stopień specjalizacji internistycznej, a w roku 1977 - II. W kolejnym roku został ordynatorem oddziału chorób wewnętrznych w żywieckim szpitalu. Zarazem przyjmował pacjentów w przychodni specjalistycznej w dawnej "ubezpieczalni". Pod jego okiem specjalizowało się kolejnych kilkunastu lekarzy-internistów. W roku 1996 przeszedł na emeryturę, ale nadal pracował we własnym gabinecie,
    a potem w przychodniach w Sopotni i Pewli Wielkiej. W latach 2000-2004 prowadził szpitalny oddział dla przewlekle chorych w Jeleśni. Był również biegłym sądowym. Nie koniec na tym: pracował też w komisji poborowej, a w ostatnich pięciu latach był jej przewodniczącym w stopniu majora. Jako taki brał udział w ceremoniach wojskowych.
    Ale życie Dariusza Piwowarczyka to nie tylko praca zawodowa. Pokochał góry, narciarstwo stało się już w młodości jego wielką namiętnością. Bakcyl rywalizacji w konkurencjach zjazdowych nigdy go nie opuścił. Grube stosy dyplomów dokumentują jego sukcesy sportowe. W latach 50-tych organizowano bieg zjazdowy z Czarnego Grojca; była to bardzo popularna impreza w Żywcu, która skupiała wielu uczestników. Dariusz zawsze
    z radością wspominał udział w tych zawodach. Były też turystyczne wycieczki na Pilsko. Pociągiem jechało się do Jeieśni, potem saniami do Korbielowa; wspinaczka na Halę Miziową i nocleg w schronisku. Następnego dnia zjazd na nartach do Jeleśni.
    W roku 1971 Dariusz Piwowarczyk wstąpił do Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego jako członek Oddziału Babiogórskiego
    w Żywcu. Czynnie uczestniczył w pracach komisji narciarskiej przez 16 lat do roku 2005. Otrzymał wtedy Złotą Odznakę Honorową PTTK.
    Jego umiłowanie gór i powołanie do niesienia pomocy potrzebującym zaowocowało w 1969 roku wstąpieniem doktora Piwowarczyka w szeregi Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego Grupy Beskidzkiej, Sekcja Operacyjna Żywiec. Był tam kierownikiem przez 28 lat. Organizował, szkolił, dyżurował i osobiście w różnych warunkach terenowych i atmosferycznych prowadził akcje poszukiwawcze. Czynnie też wspierał prace Społecznego Komitetu Budowy Stacji Ratunkowej GOPR na Hali Miziowej. Swój udział w służbie porządkowej GOPR na Błoniach krakowskich traktował jako zaszczytne wyróżnienie przy powitaniu Papieża Jana Pawła II w kraju.
    Praca w GOPR była dla niego największą pasją, poza pracą zawodową. Poświęcał jej dużo czasu, dużo wymagał, siebie też nie oszczędzał. Jego zasługi uhonorowano Złotą Odznaką GOPR i Złotym Krzyżem Zasługi.
    Dariusz Piwowarczyk był też myśliwym, ale szukał raczej kontaktu
    z przyrodą niż trofeów. Żartobliwie mówił, że jak strzeli i trafi, to kłopot.
    Tak jak karnie stawiał się na każde wezwanie Naczelnika GOPR, tak
    w końcu stawił się na wezwanie Boga Najwyższego do dalszej służby -
    w niebiosach.
    Józef Janoszek